Wie ben ik?

In 2015 heb ik, Marja Roubos (1969), de grote stap gezet naar een eigen praktijk.

Als kind wist ik het al: ik word later juf! Ik vond het heerlijk om andere kinderen te helpen. Later, op de middelbare school wilde ik nog steeds juf worden, maar dan het liefst docent wiskunde. Ik was echter een heel onzeker en verlegen meisje, geen handige eigenschappen voor een docent. Ik durfde mijn droom niet te verwezenlijken en koos voor mijn tweede liefde – de biologie. Ik voelde mij echter niet thuis op de universiteit. Ik leefde pas op in de vakanties wanneer ik werkte als helpende/verzorgende. Het voelde zoveel beter wanneer ik van betekenis was voor anderen dan wanneer ik met mijn neus in de boeken zat (of in de plantjes). Ik ben dan ook gestopt met studeren en voor de Thuiszorg gaan werken. Daar heb ik gewerkt totdat ik vanwege bekkeninstabiliteit moest stoppen.

​

Na de geboorte van mijn zoon Jacco (1995) en dochter Mab (1999) is mijn liefde voor werken met kinderen weer gegroeid. Met veel plezier hielp ik mee op de peuterspeelzaal en op school. In 2003 wist ik het zeker: van werken met kinderen wilde ik nu toch echt mijn beroep maken. Ik heb mij ingeschreven voor de studie Pedagogiek die ik in 2007 succesvol heb afgerond. Ik zat nu dus weer met mijn neus in de boeken maar nu genoot ik wel – deze studie voelde als thuiskomen. Na mijn studie  besloot ik mij eerst een jaartje te richten op het jonge kind – een leeftijdsgroep die tijdens mijn studie weinig aan bod was gekomen en waar ik graag wat meer van en over wilde leren. Dus heb ik een jaartje als inval juf op een peuterspeelzaal gewerkt en  werkte ik daarnaast als persoonlijk begeleider van een peuter met een ontwikkelings-achterstand. Dit werken met jonge kinderen voelde zo goed voor mij dat ik na een jaar niets anders meer wilde en ben ik in  de kinderopvang gaan werken.

​

​In 2015 begon het te kriebelen bij me. Ik wilde kinderen graag iets meer kunnen bieden. Door mij eigen ervaring en het werken met jonge kinderen heb ik gemerkt hoe belangrijk de band tussen ouder en kind is en hoe belangrijk het gevoel van geborgenheid is voor kinderen. Ik raakte hierover met Sjoukje van praktijk Menucha in gesprek. Zij vroeg mij of ik niet iets voor ouders en jonge kinderen in haar praktijk wilde opzetten en of ik de cursus babymassage van haar wilde overnemen. Als kersverse moeder had ik na de geboorte van mijn zoon zelf een cursus babymassage gevolgd. Hieraan hebben ik, mijn zoon en later ook mijn dochter heel veel gehad. Deze fijne ervaring wilde ik heel graag doorgeven aan andere ouders. Daarom heb ik in 2015 de opleiding tot docent babymassage gevolgd. Daar leerde ik naast diverse massagetechnieken ook yogaoefeningen voor baby’s. Deze oefeningen stimuleren en strekken het lichaam om beter te kunnen ontspannen. De ervaring van bewegen, gecombineerd met aanraking (massage) zorgt voor een krachtige stimulans voor alle zintuigen. ​Die combinatie van samen bewegen en ontspannen voelde zo goed dat ik dat niet alleen voor baby’s wilde, maar ook voor oudere kinderen. Ik ben toen ook de opleiding voor docent ouder&kind yoga gaan doen.

​

​​Momenteel ben ik gestopt met werken op het kinderdagverblijf en richt ik mij volledig op het inspireren van anderen en het geven van cursussen en workshops.

​

Voor een kind is het van levensbelang om aangeraakt en vertroeteld te worden. Onderzoek toont aan dat het prikkelen van de huid door middel van knuffelen, wiegen en aanraken net zo belangrijk is als voeding en verzorging. In alle lessen die ik geef wordt daarom hier aandacht aan besteed.

​

De kracht van aanraking wil ik ook graag combineren met de kracht van positieve affirmaties.  Een positieve affirmatie is een kort zinnetje dat je tegen jezelf zegt en meestal begint met het woordje “ik”. Daarna komt er een aardige en liefdevolle boodschap aan jezelf. Zo'n liefdevolle boodschap kun je ook als ouder aan je kind geven. Hoe sterk komt die boodschap wel niet over wanneer je die combineert met liefdevolle aanraking.